Tego nie widać na pierwszy rzut oka – moja historia z lipodemią

Jeszcze kilka dni temu myślałam, że po prostu taka już jestem. Grubsze nogi, których nic nie rusza, siniaki nie wiadomo skąd, ból, zmęczenie i wieczorna opuchlizna. I ciągłe poczucie, że coś jest ze mną nie tak. Nie raz słyszałam: „Wystarczy trochę schudnąć”; „Ruszaj się więcej”; „To genetyka, nic z tym nie zrobisz”; „Każda kobieta ma takie nogi”. I wiesz co? Uwierzyłam. A potem zobaczyłam zdjęcia.

Zupełnie przypadkiem trafiłam na zdjęcia kobiet z lipodemią – przewlekłą chorobą tkanki tłuszczowej. I… zamarłam. Bo na tych zdjęciach zobaczyłam siebie. Objawy, które zawsze wydawały mi się „normalne” albo „moją winą”, nagle miały nazwę. Wszystko zaczęło układać się w całość:

Symetrycznie grubsze nogi, niepasujące do reszty ciała
Ból i uczucie ciężkości
Tkanka tłuszczowa, która nie reaguje na dietę ani ruch
Siniaki od niczego
Opuchlizna wieczorem

I wtedy dotarło do mnie coś ważnego. Tonie jest moja wina. Nie jestem leniwa. Nie jem za dużo. Nie przesadzam. Po prostu mam lipodemię.

Z jednej strony poczułam ulgę – że w końcu wiem, że to coś ma nazwę, że nie jestem jedyna.

Z drugiej - strach. Co teraz? Jak się leczy? Czy da się to zatrzymać? Ale wiesz co? Najważniejsze, że już wiem. Bo niewiedza boli najbardziej.

Dziś jestem dopiero na początku tej drogi. Uczę się, szukam rzetelnych informacji, czytam historie innych kobiet. I chcę się tym dzielić - tutaj, na blogu, na Instagramie, na Facebooku.

Może ktoś z Was zobaczy siebie w tym, co piszę. Może ktoś przeczyta i pierwszy raz pomyśli: hej, to nie musi być tylko moja wina. A może któraś z Was już przez to przeszła i będzie dla mnie wsparciem?

Jeśli podejrzewasz u siebie lipodemię – zostań tu, będę się dzielić wszystkim, co odkrywam.

Jeśli nie masz pojęcia, o czym piszę – tym bardziej warto zostać. Bo może ktoś z Twoich bliskich to właśnie przeżywa.